Γνώρισα τον Γιάννη Χρονόπουλο μέσα από τα άρθρα του στη σειρά "Ιστορικών" της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, ενώ ταυτόχρονα έγραψε για πρώτη φορά για κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες μονογραφίες σε σημαντικές βυζαντινές προσωπικότητες. Το 2011 ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο Historical Quest (www.historical-quest.com) και εκδίδει βιβλία, τα οποία καλύπτουν όχι μόνο το Βυζάντιο, αλλά και άγνωστες πτυχές τόσο της ευρωπαϊκής, όσο και της ελληνικής ιστορίας.
Αυτή τη φορά, ο Γιάννης Χρονόπουλος απαντάει στις ερωτήσεις του βιβλιοπωλείου BooksPlus όχι για ιστορικά θέματα, αλλά για τα αγαπημένα του αναγνώσματα.
Συνέντευξη - επιμέλεια: Γιώργος Τρίγκας
2. Τι
είναι αυτό που σας κεντρίζει το ενδιαφέρον σε ένα κείμενο;
Αν
πρόκειται για λογοτεχνικό κείμενο, η γλαφυρότητα, η ίδια η υπόθεση, το βάθος
της ψυχοσύνθεσης των λογοτεχνικών ηρώων, η χρήση της γλώσσας από τον συγγραφέα,
η αριστοτεχνική υφή και σύνθεση της γραφής και της παρουσίασης της υπόθεσης.
Αν
πρόκειται για δοκίμιο / μελέτη, μεγάλο ρόλο παίζουν το θέμα αυτό καθαυτό, η σε
βάθος έρευνα, που πρέπει να έχει κάνει ο συγγραφέας, η βιβλιογραφία, η
τεκμηρίωση των θέσεων του με στοιχεία και λογικά επιχειρήματα και η παρουσίασή
τους με απλό και κατανοητό τρόπο, χωρίς να είναι ένα «στεγνό» κείμενο.
4. Οι
αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Είναι πάρα πολλοί οι συγγραφείς (λογοτέχνες)
που μ’ αρέσει το έργο τους. Πολύ δύσκολη επιλογή. Ενδεικτικά και μόνο θα
αναφέρω κάποιους, αν και είναι βέβαιο, ότι παραλείπω πολλούς.
Πρόκειται για τους: Τολστόι,
Ντοστογέφσκι, Τουργκένιεφ, Τσέχωφ, Κόναν – Ντόυλ, Βερν, Ουγκώ, Δουμάς, Τζόζεφ
Κόνραντ, Τζακ Λόντον, Μαρκ Τουαιήν, μερικοί από τους ξένους κλασσικούς.
Τσίρκας, Καζαντζάκης, Θεοτόκης,
Εμπειρίκος, Κοσμάς Πολίτης, Μουρσελάς, μερικοί από τους Έλληνες του 20ου αιώνα.
Αντρέα Καμιλλέρι, Φίλιπ Κερρ, Τζον
Λε Καρέ, Αρτούρο Περέθ-Ρεβέρτε, Ζοσέ Σαραμάγκου, Τζορτζ Πελεκάνος, μερικοί από
τους ξένους λογοτέχνες της τελευταίας 50ετίας.
5. Ο
αγαπημένος λογοτεχνικός ήρωας;
8.Τι
διαβάζετε αυτή τη περίοδο;
Πρόκειται για απατεώνα, που ευτελίζει τα επαγγέλματα του συγγραφέα και του εκδότη, ανειδίκευτο άτομο με φασίζουσα ιδεολογία. Το υποκείμενο αυτό εξαπατά το ανυποψίαστο κοινό και τους νέους συγγραφείς, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Ο στόχος του είναι η εκμετάλλευση των άλλων και η αυτοπροβολή του. Στην πραγματικότητα είναι ένας αυτοεκδότης, χωρίς κανέναν πραγματικό συνεργάτη. Ακόμη στερείται δικό του βιβλιοπωλείο και στηρίζεται μόνο στην ιστοσελίδα του. Η εργασία του γίνεται από το σπίτι του, που θεωρεί και γραφείο των υποτιθέμενων εκδόσεών του. Ντροπή και στο βιβλιοπωλείο σας, γιατί προωθείται τέτοιες πρόχειρες και αντιεπιστημονικές εκδόσεις, που συγχέουν την επιστήμη με τη λογοτεχνία (ο διαχωρισμός τους συνετελέσθη ήδη από τον 19ον αιώνα). Λυπάμαι ειλικρινά για την κατάντια του σημερινού εκδοτικού χώρου.
ΑπάντησηΔιαγραφή